12. "(...) zbyt słaby..."

Wciąż leżę na podłodze. Zastygłem w jednej pozycji. Oddycham miarowo. Ogromny wąż wpatruje się we mnie jak w bezbronną ofiarę. Jego cienki język powoli wysuwa się i z powrotem wsuwa do jego paszczy. Ciągle patrząc w oczy węża macam dłoniom podłogę w poszukiwaniu różdżki, która prawdopodobnie wypadła mi z kieszeni, kiedy upadłem. Po kilku sekundach, które mogłyby się wydawać całymi wiekami czuję, że ocieram palcem o coś drewnianego. Opuszkami palców chwytam przedmiot i na chwilę odwracam głowę w jego stronę. Wąż idzie w moje ślady i zaczyna przeraźliwie syczeć. Przerażony patrzę na zwierzę, które przysuwa się coraz bliżej mojej twarzy. Nagle otwiera paszczę. Szybko celuję w nie krzycząc:

- Confringo! - z końca mojej różdżki bucha ogień i razi gada, który oparzony leci na sam koniec pokoju. Widząc to wstaję szybko z podłogi. Ledwo mogę poruszać lewą nogą. Nagini bardzo mocno owinęła się wokół niej. Podnoszę rękę i znów celuję w węża. Nagle przeszywa mnie fala zimna i jakaś siła wyrywa mi z ręki różdżkę, która upada koło kominka. Odwracam się wzburzony.

- Co do jasnej... - milknę w pół zdania. Przede mną stoi on. Czarny Pan. Zastygam w bezruchu. Nie mam odwagi nawet sprawdzić, czy wąż nie próbuje znów mnie powalić na drewniane panele. Lord Voldemort spogląda na mnie z poirytowaniem.

- Nagini też czuje - mówi spokojnym głosem. Kątem oka dostrzegam, że obok mnie pełznie wąż i zatrzymuje się przy nodze swojego pana. Voldemort wyciąga rękę i czule głaszcze gada po łbie, po czym znów zwraca się do mnie.

- Draco, Draco, Draco... - wzdycha z udawanym żalem.

Chcę opuścić wzrok, ale jego czerwone ślepia mi na to nie pozwalają. Wciąż wpatrując się w moja twarz Czarny Pan wyciąga swoją różdżkę i zaczyna się nią bawić. Czuję, że serce podchodzi mi do gardła. Nogi mam jak z waty. Czuję, że zaraz stracę nad nimi panowanie. Po czole zaczynają mi spływać zimne krople potu.

- Słyszałeś o tym, że Fenrir Greyback nie żyje? – pyta, przeszywając mnie ciernistym wzrokiem. Nie odpowiadam. 

- Wiem, że wiesz, kto go zabił. Wskaż mi go - mówi dobitnie, ale ja nadal milczę. Spuszczam wzrok.

- To... To była... To Granger... - szepczę i czuję, że coś ciężkiego spada no moje serce. Czarny Pan przygląda mi się uważnie i nagle czuję jak jakaś siła przedostaje się do mojego mózgu i jej zwinne palce wertują moje wspomnienia jak kartki papieru, w poszukiwaniu tego jednego, konkretnego wydarzenia. Po chwili czuję, że to coś pomału opuszcza moją głowę. Kiedy mój umysł jest już wolny, opadam bezwładnie na podłogę. Legilimencja... Przecież on jest w tym mistrzem... Ale jestem głupi.... Powoli podnoszę się. Z wstydem patrzę w jego twarz. 

- Bardzo dobrze Draco, bardzo dobrze - mówi i powoli klaszcze w dłonie. - Wreszcie jesteś prawdziwym śmierciożercą. Teraz mam dla ciebie zadanie - dodaje szczerząc żółte zęby w przeraźliwym uśmiechu. - Zabijesz dziewczynę. Odnajdziesz i zabijesz Hermionę Granger - syczy śmiejąc mi się w twarz. - Jak widziałem to zabijanie świetnie ci wychodzi. Pamiętaj o motywacji.

Głośno przełykam ślinę, a Czarny Pan znika. Wąż też się ulotnił.

Stoję na środku salonu zupełnie sam. Czyli mam ją zabić? Po tym jak ocaliłem jej życie? Ale jeśli tego nie zrobię... Czarny Pan... Jeśli tego nie zrobię to sam zginę... Co za paradoks. 

Podchodzę do kominka i sięgam po różdżkę. Obracam ją w dłoniach. Nagle doznaję olśnienia. Właściwie gdzie jest Granger? Gdzie Sebastian, Pearl, Blossom, Snape?! Ściskając w dłoni różdżkę biegnę na piętro. Prawie, co nie przewracam się na starych schodach. Jednym, szybkim ruchem otwieram drzwi mniejszej sypialni. Pusto. Płonąc ze strachu trzaskam drzwiami i wchodzę do pokoju z dwuosobowym łóżkiem, na którym leży Blossom. Obok niej siedzi Sebastian. Chłopak zauważa mnie i patrzy na z żalem. Spuszcza wzrok i zaczyna głaskać dziewczynę po brązowym włosach. Ta czując czyiś dotyk z przerażeniem otwiera oczy, ale kiedy widzi, znajomą twarz znów je zamyka.

- Gdzie Pearl? Gdzie Snape? Gdzie do cholery jest Granger?! - krzyczę do przyjaciela, a ten tylko karci mnie spojrzeniem, po czym wstaje i wychodzi ze mną z pokoju.

- No. Powiesz mi gdzie ona jest?! - warczę do niego ze zniecierpliwieniem, nadal jeszcze dygocząc po spotkaniu z Czarnym Panem.

- Nie wiem. Siedziałem na górze, kiedy przyszedł Snape i powiedział żebym zaniósł Blossom do innego pokoju. Potem Pearl oznajmiła, że wraca do domu. Jestem na nią wściekły, ale to raczej było do przewidzenia - wzdycha i klepie mnie po plecach.

- Kazał mi ją zabić, rozumiesz? Zabić! Jak ja mam to zrobić? - wołam zrezygnowany.

- Wiem, że przyszedł. Czułem to - mówi jakby puszczając mimo uszu to, co przed chwilą powiedziałem.

- Sebastian! Nie rozumiesz? Mam zabić Hermionę Granger! - Łapię go za ramiona i potrząsam nim poirytowany. Chłopak tylko patrzy na mnie smutnym wzrokiem i ponownie wchodzi do sypialni. I to tyle? Żadnej rady? Nic? Co się z nim dzieje? 

Ze złością kopię w drzwi i cofam się wpadając na ścianę. Nogi załamują się pode mną. Czuję, że mój mózg zaraz eksploduje. Opadam na podłogę i chowam głowę w dłoniach. Znów mam zabić? Zabić? I to jeszcze ją? Nie mogę... Nie zrobię tego... Ale on... Zabije mnie... Muszę ją zabić... Ale jak mam to zrobić? To nie jest ta sama szlama, co rok temu... Nie wiem... Może jestem zbyt głupi... zbyt... zbyt słaby... A co się teraz z nią dzieje? Gdzie jest? Uciekła? Ukryła się? Oby nic jej nie było... Nie wybaczyłbym sobie... 

****

Proszę. Kolejny rozdział :) 

Ale na prawdę słabo z komentarzami... ;/// Proszę, komentujcie :DDDD