8. "To jest Granger".

Siedzę na drewnianej, zakurzonej podłodze. Opieram się o ścianę. W głowie mam wiele wątpliwości. Co, jeśli jest już za późno? Może Granger już dawno nie żyje? Czuję w żołądku dziwny skurcz. Wyrzuty sumienia. Nie. Ona żyje. Zaraz stanie tu, w salonie Snape'a razem z Fryszkiem. Podnoszę głowę. Pearl ze zniecierpliwieniem przestępuje z nogi na nogę. Wiem, że jest tu tylko ze względu na Sebastiana. Zawsze trzymali się razem i pomagali sobie w najtrudniejszych sytuacjach, nawet, jeżeli nie mieli na to ochoty. Teraz naprawdę jestem pełen podziwu dla tej czarownicy. Przechylam głowę w lewo i widzę jak Snape bawi się swoją różdżką. To chyba najbardziej nieprzewidywalna postać, jaką znam. Jest jednym z najbardziej zaufanych Śmierciożerców, a pomaga Granger. Ciekawe, jaki ma w tym interes. Spoglądam na prawo. Sebastian stoi opierając się o ścianę. Jego twarz jest niezwykle poważna. Ciągle wpatruje się w jeden punkt na przeciw siebie.

Kolejne minuty mijają. Wszyscy są coraz bardziej zniecierpliwieni. Wstaję i nerwowo krążę po pokoju. W końcu siadam na starej kanapie. Sebastian idzie w moje ślady. Patrzę na niego zrezygnowany, a on z łagodnym uśmiechem klepie mnie po plecach. Cisza trwająca już dość długi czas staje się nie do zniesienia.

- To trwa już zbyt długo. Nie znajdzie jej - szepczę czując się jak przegrany. Jak pokonany, zostałem pokonany. Malfoy przegrał. Chowam twarz w dłoniach, a mój przyjaciel jeszcze raz w milczeniu mnie pociesza.

Nagle słyszę czyjeś stopy uderzające o podłogę. Zrywam się na równe nogi i rozglądam się z nadzieją po salonie. Moja radość powoli ustępuje zawodowi. Na środku pomieszczenia stoi Fryszek, a za nim brązowowłosa dziewczyna. Zamiast kasztanowych oczu widzę błękitne jak niebo tęczówki, które rozglądają się ze strachem po całym pomieszczeniu. Ze złością podchodzę do skrzata i chwytając go za szmaty podnoszę go do góry.

- Nie wykonałeś rozkazu - syczę do przerażonego stworzenia, które wcale mi się nie opiera.

- Draco, zostaw - mówi do mnie Snape. Z obrzydzeniem rzucam skrzatem o podłogę. Spoglądam na nieznaną mi dziewczynę, która patrzy na mnie jak na nieobliczalnego mordercę. Cofa się. Nerwowo macha głową na wszystkie strony, obserwując każdego z osobna. Zatrzymuje się. Stoi w kącie. Pearl podchodzi do niej i mierzy dziewczynę od stóp do głów, po czym wyciąga do niej lewą rękę. Nieznajoma próbuje od niej uciec. Bezskutecznie próbuje zagłębić się w ścianę. Jej oczom ukazuje się Mroczny Znak. Teraz wpada w histerię. Zaczyna piszczeć, a po policzku spływają jej łzy, rozmazując delikatny makijaż. Drżącymi rękami sięga do kieszeni. Sebastian staje u boku siostry. Brązowowłosa dziewczyna wyciąga różdżkę, ale zanim wypowiada zaklęcie leży już nieprzytomna pod ścianą. Muszę przyznać, że Nieve ma dobry refleks.

Jeszcze raz podchodzę do Fryszka.

- Nie istnieje czarownica o imieniu Hermiona Jean Granger - piszczy stworzenie obawiając się kolejnego upadku z wysokości. Patrzę na Snape'a oczekując jakiejkolwiek pomocy. Dyrektor, który do tej pory stał z boku i przyglądał się całemu zajściu podchodzi bliżej mnie i zwraca się do Sebastiana:

- Widziałem, że masz w kieszeni jakąś kartkę. Co to jest? - pyta. Nieve wyciąga trochę wymięty papier i rozkłada go. Moim oczom ukazuje się znajoma twarz roześmianej Granger.

- Zobaczyłem ten list gończy na słupie i pomyślałem, że może się przyda, ale potem o nim zapomniałem - mówi chłopak drapiąc się w głowę. Patrzę na niego ze złością i szybko wyrywam mu kartkę z ręki.

- Masz ostatnią szansę - syczę do skrzata domowego. - Przyprowadź tę dziewczynę - podaję mu papier. Fryszek patrzy na fotografię i znika z pola widzenia.

- Co z nią? - pyta Pearl spoglądając na nieprzytomną nieznajomą. - Wyczyścić jej pamięć?

- Nie. Jestem ciekaw, dlaczego właśnie ona się tu zjawiła - mówi Severus, bacznie przyglądając się leżącej pod ścianą dziewczynie.

- No to dowiedzmy się - Sebastian jest wyraźnie zaintrygowany nową osobą.

Snape podchodzi bliżej brązowowłosej. Macha różdżką i dziewczyna otwiera oczy. Siada. Jest o wiele bardziej spokojna, niż na początku.

- Pearl - Snape kiwa głową w stronę nieznajomej. Panna Nieve pomału siada obok.

- Kim jesteś - mówi łagodnym głosem uśmiechając się przymilnie. Jej umiejętność podlizywania się jednak okazuje się przydatna, bo siedząca obok niej dziewczyna otwiera usta. Coś szepcze, ale nic nie słyszę. Pearl pochyla się nad nią, żeby lepiej słyszeć i po chwili otwiera szeroko oczy ze zdziwienia. To jeszcze bardziej wzbudza we mnie ciekawość. Siostra Sebastiana wstaje i patrząc mi w oczy mówi:

- Ona jest... To jest Granger. Blossom Granger.

Wszyscy patrzą na nią jak na wariatkę. Przecież to nie możliwe. Granger, którą znam jest szlamą. Nie ma żadnych krewnych czarodziei.

- Jak to Granger? - pytam z niedowierzaniem. - Zapytaj ją o Granger, tę z Hogwartu - dodaję szybko. Pearl posłusznie siada znów przy Blossom. Zaczynają szeptać. Ponownie nic nie słyszę. Po minucie Pearl znów stoi przed nami.

- Ona nie zna żadnej Hermiony Granger. Spytałam się jej o jej nazwisko. Odpowiedziała, że jej ojciec jest mugolem. Rozumiecie? Ta Gryfonka jest szlamą - na dźwięk tego słowa Snape wzdryga się. Pierwszy raz zauważam, żeby słowo "szlama" jakkolwiek na niego wpływało. Wymawiałem je już wielokrotnie i wtedy stał niewzruszony. Dziwne.

- Co z tego, że jej nie zna? Przecież nie musiały się w wcale wcześniej spotkać - mówi Sebastian. Chyba wszyscy oprócz jego jednego myślą racjonalnie. Rodzice Granger to mugole. Nic tego nie zmieni.

- Przestań  Nieve. To nie ma nawet najmniejszego sensu - mówi szorstko Snape, po czym patrzy z góry na Blossom i pyta:

- Uczyłaś się w Hogwarcie? Nigdy nie spotkałem tam drugiej Granger.

Dziewczyna potrząsa przecząco głową. Widać tylko Pearl potrafi się z nią porozumieć. Dyrektor spogląda na Sebastiana i mierzy go pełnym triumfu spojrzeniem. Niespodziewanie Blossom wstaje, lecz jej nogi trzęsą się jak galareta. Podchodzi do mnie i chwyta mnie za rękę złożoną w pięść. Patrzy mi w oczy. Widzę jej przerażenie. Nie wie gdzie jest i co chcemy z nią zrobić. Szczerze to ja też nie wiem tego drugiego. Jednak jej błagalny wzrok nie robi na mnie większego wrażenia. Wyrywam rękę z jej uścisku i przeszywam ją lodowatym spojrzeniem. Dziewczyna spuszcza wzrok.

- Ekhm, Blossom - Pearl zwraca się do niej miło, otaczając ją ramieniem. - Nic ci nie zrobimy. My tylko szukamy kogoś... Kogoś o takim samym nazwisku.

Brązowowłosa patrzy na nią przerażonym wzrokiem. 

- Dlatego chcemy się dowiedzieć więcej o twoim pochodzeniu i... - mówi łagodnie, ale przerywam jej w pół zdania.

- Do cholery jasnej! Granger może już dawno nie żyć, a my tutaj będziemy sobie gawędzić o przeszłości przy herbacie i ciasteczku?! Nie o to was prosiłem! - krzyczę patrząc wściekle na Pearl, która odwdzięcza mi się mocnym ciosem w policzek. Łapię się za miejsce uderzenia. Czuję piekący ból, ale szybko doprowadzam się do porządku. Nie jestem słabeuszem.

- Ogarnij się Draco! Nie widzisz, że wszystko jest ważne? - pyta mnie. Dyszę ciężko i ciągle powstrzymuję się od nawtykania Pearl, co o niej myślę.

- Dobrze, więc co proponujesz? - syczę do niej. Dziewczyna już otwiera usta, ale Severus jest szybszy.

- Czekamy.

Czekamy? To trwa już zbyt długo. Siedzimy już tutaj chyba z ponad cztery godziny! Jak on sobie to wyobraża? Fryszka ciągle nie ma. Powoli zaczynam tracić wiarę, że kiedykolwiek zobaczę Hermionę żywą.

- No to czekajmy - mówi Sebastian klepiąc mnie po plecach, po czym wygodnie rozsiada się na starej kanapie. Snape podchodzi do zasłoniętego okna i w milczeniu nad czymś rozmyśla. Przestraszona Blossom siada pod ścianą, a chwilę później dołącza się do niej Pearl. Niech jej będzie. Może dowiemy się czegoś interesującego. Podchodzę do zakurzonego kominka, stojącego na przeciwko kanapy. Siadam przed nim i zamykam oczy. Szczerze mówiąc, to różnica jest tylko w tych trzech świecach stojących na blacie stolika do kawy. Pff, świece... To takie mugolskie. Próbuję uspokoić oddech. Muszę myśleć pozytywnie. Pozytywnie? Co się ze mną dzieje? Oby nic więcej się we mnie nie zmieniło. Za dużo tych zmian jak na te dwa dni... I to wszystko przez szlamowatą Hermionę Granger. 

*****

No to mamy kolejną nową postać :) Dla odmiany nie jest odważna, błyskotliwa i wgl. 

A co do rozmiaru rozdziałów, to jeśli mam pisać dłuższe notki, to będzie mi to zajmowało więcej czasu. Czekam na wasze komentarze :3